Es git e Stadt, die ligt am Rhy.
Im Lied haisst’s: Jo do mecht y sy!
Alli wo’s läse mergge gly:
Die Stadt, das ka nur Basel sy.
Die Stadt isch zwor nit ganz so grooss,
doch in däre Stadt isch ebbis los.
Sygs in dr Wirtschaft, sygs im Sport,
d Götter maines mit däm Ort
doch aigedlig scho zimmlig guet.
Mänggmool hän d Götter zwor e Wuet
und denn heert men e Donnergrolle,
wenn d Stadtvättere schepfe uus em Volle
und Gäld uus gän fir gwissi Sache,
wo de Lyt kai Fraid dien mache.
Denn draije d Götter dr Hahne zue
und saage lehnd is doch in Rueh.
Me muess denn iber d Biecher go
und s Mega-Kino falle loh.
D Kultur het au e Stellewärt,
vor allem wenn si Gäld begährt,
do schitte d Götter s Fillhorn uus,
doch d Finanze schrepfts, oh Gruus,
und bletzlig heert dä Gäldfluss uf
die im Theater sin denn muff
und maine, mit däm bitzli Gäld,
schafft me z Basel kai Theaterwält.
Bi dr Kasärne
herrscht dr Bart
Als glaine Gott und in ere Art
ass alles Gäld – kuum het er s griegt –
scho zem Kemmi uusefliegt.
Das basst vyle Lyt halt nit,
si hän drum numme no ai Bitt:
„Götter, diend die Made im Spägg
in Hades, denn isch si ewägg“.
Im Olymp do heert me vo de Lyt die Bitt
Und maint: „Nai so gohts wirgglig nit“.
Me losst drum dä, wo so hoch duet singe
Aifach iber d Klinge springe.
Doch das schafft s Gäld nit wider ahne
und so mien d Götter - nundefahne
s Fillhorn noonemool uusschitte
Will d Kasärne drum duet bitte.
Und
do wär no d Gschicht
vom FCB:
Friehner Maischter - und denn nienemeh.
D Fuessballgötter hän en – oh jehmineh –
in Hades gschiggt, in d Nazi B.
Doch no dr Saag isch jo dr Phoenix scho
ganz bletzlig uus dr Äsche ko.
So schafft denn au dr FCB
dr Uffstiig uus dr Nazi B.
Und är isch – me waiss es jo –
Sogar zrugg an d Spitze ko.
D Göttin Gigi schittet s Fillhorn uus
und macht e Maischtermannschaft druus.
Ganz (G)ross sin si wider im Olymp.
Do macht uff aimool aine Gimp.
Är will no wyter uffe ko
und als Profi uff Franggrych go.
Die Gschicht goht laider glääglig uus,
es goht em wie em Ikarus,
wo hett zer Sunne fliege welle.
S isch gschyteret, heert me verzelle.
Wär z hooch fliegt, das kennt me jo,
isch maischtens wiider aabeko.
Do wär au no e beriehmte
Sohn
vo unsrer Stadt – dr Arthur Cohn.
Doch will d Profeete eebe sälte,
im aigne Land au ebbis gälte
und s Filmgschäft jo in unsrem Land
e Business isch – so ganz am Rand,
isch dr Arthur halt uf USA.
Är isch e Maa wo ebbis ka.
Dert het er denn dr Durchbruch gschafft,
en Ufstiig gha, komeetehaft.
Im Filmgschäft isch dr Arthur Cohn –
und das isch sy verdiente Lohn –
e glaine Gott – und mängge Stärn
vo Hollywood goht mit ihm gärn
emool naime guet go ässe.
Au darf me nadyrlig nit vergässe
die Oscars won er het bikoo.
Trotz all däm Glamour isch är no
immer gärn zrugg uf Basel ko.
Drum simmer stolz uff unsre Sohn
Dr groossi Filmgott Arthur Cohn.
Jeedi greesseri Stadt in USA
Muess ihre Wulggegratzer ha.
Au z Basel dänggt me driber no,
wott sone Hoochhuus baue lo.
D MUBA findet, uf em Mässeblatz,
hätt sone Mässedurm no blatz.
So baut me denn dr „Bebbi-Silo“,
hätt men en nit gscheyter ächt doch sy lo?
D Götter doobe im Olymp
hänn gar kai Spass an däne Gimp.
E Durm, wo an ihre Wulgge grazt
ergeret si – bis ihne dr Graage blazt.
„Dä Durm, das isch doch alles Gfasel,
het me dr Greessewahn denn z Basel?“
Si dängge do – und s wird ene iibel –
an Durmbau z Ba(s)bel uus dr Bibel.
Aber eebe – laider z drotz –
stoht er jetz halt dä grieni Glotz.
Als Sportler isch är
groossi Glass,
dr Rodscher, unser Tennis-As.
E Baselbieter isch er zwar,
doch ains isch trotzdäm sunneglar:
Är gilt als Basler iberaal,
sy Ufstiig isch phänomenaal.
Wie dr Herkules mit syner Graft
het är dr Wäg zer Spitze gschafft.
Uf de beriehmtischte Tennisblätz
het er alles gä un kämpft wie lätz.
Kai Wunder sin mir alli stolz
uf ihn – är isch uus rächtem Holz.
Und wenn men en beschrybe sott
ka me saage: Unsere Tennis-Gott!
Hyser, wo nit dr Norm
entspräche,
wo uus den andere uusestäche.
D’Entwirf genial vo däne Zwai,
me kennti saage: s Gääl vom Ai.
Si baue uf dr ganze Wält,
fir Lyt vo Rang, fir Lyt mit Gäld.
Wie Castor und Pollux gheere si zämme,
die halbi Wält kennt ihri Nämme.
Häll am Olymp glänzt ihre Stärn.
Herzog, De Meuron d Götter hän eych gärn
und ihr sind – mir findes glatt –
e Renomée fir unsri Stadt.
Au d Fasnacht isch e Götterspass.
Mir Schnääderfräässigi fraien is dass
mir in däre Stadt e Haimet hän.
An de drey schneenschte Dääg do wänn
mir s gniesse – im „Fasnachts-Himmel“ sy
bi de Götter – schnäll isch es verby
und dr Alldaag het is wiider,
als Zyvilischte, brav und biider.